kid stuff

Narealize ko that I'm really a kid. As in..bata. More than being called "bata", "sanggol", "Guess Kids", "baby" since highschool, I can say, mga chong at chang, hanggang ngayon dala-dala ko pa rin yon..sa isip, sa salita, at sa gawa. I can really see my difference from the people I interact with now. Mare, in the way I think, see, and live life, in my decision making, in my definition of "fun", in the movies or TV shows I prefer watching, sa lahat lahat lahat, not to mention in how I dress myself up..hehe...Hindi ko alam kung it's a bad or good thing. Pero the way I see it, minsan may sense pa pag simple lang mag-isip ang isang tao...parang bata nga. Minsan, este madalas pala, nakikita ko, mas wala pang sense magsalita nga mga nakatatanda. Parang hindi nakapag-aral. Prang walang natutunan sa buhay. Parang hindi matured. Nakakayamot. Ok na sakin maging bata, kesa maging immatured adult.

Tska, napansin ko rin, I'm a very straight-forward person. As in. Although alam na yon ng friends ko (well, sasabihin ko talaga kung anong nararamdaman ko in your face. Aba, confrontational ang brUHA!), I can say ako ang klase ng tao na isang-tanong-isang-sagot. Minsan nakakainis kasi naiinggit ako sa mga taong magaling mag-elaborate at magpaikot ng words. Hindi ko kaya yon eh. Sa paggawa ng letters, sa pagexplain ng sarili ko, sa pagsagot ng tanong..ako ang tipong..sagot. tapos. I'm a yes-or-no type of person. Hmm..feeling ko pang-batang ugali pa rin yon. dba?

bow.